Ağaç "düşme" dedi yaprağına,
"Düşmezdim elbet" dedi ağaca yaprak, "düşmezdim ama tutunamıyorum"
"Hep bu rüzgar yüzünden" dedi ağaç.
"Kurumama izin vermeseydin keşke" dedi yaprak, "o zaman rüzgar sadece sadece tatlı bir esinti olurdu benim için, şimdiyse sonumu isteyen bir cellat"
Birşey diyemedi ağaç küçük yaprağına. Sustu sadece bu haklı isyan karşısında.
Sonra düştü yaprak usulca arkasına baka baka...
Toprak oldu o yaprak hayat verdi ağaca, vicdan azabıyla yükseldi ağaç bu iyilik karşısında.
Ormanlardaki ağaç sesleri bu vicdan azabının bir ağlaması mıdır yoksa?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder